Geef het eens op – 𝘄𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗹𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗯𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻, 𝗺𝗼𝗲𝗱 𝗲𝗻 𝘃𝗿𝗶𝗷𝗵𝗲𝗶𝗱.

Ik zat in een opleidingsgroep en vertelde waar ik mee worstelde. De begeleider keek me aan en zei: “𝗚𝗲𝗲𝗳 𝗵𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻𝘀 𝗼𝗽.”

Die zin kwam keihard binnen. Het werd stil in mij. Ik voelde direct wat ze bedoelde. En ik voelde ook mijn angst.

“𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗮𝗻 𝘃𝗼𝗲𝗹𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝘇𝗼 𝘇𝗶𝗻𝗹𝗼𝗼𝘀,” zei ik.
Want wat blijft er over als je stopt met vechten?
Wat zit er onder al dat strijden?
Een leegte? Een bodemloze put?

Maar ergens wist ik het al: het vechten bracht me nergens.

Opgeven voelde als toegeven. En toegeven… dat vond ik moeilijk.
Maar ik ontdekte iets anders:
Buigen is kracht. Buigen geeft ruimte.

Je buigt niet voor de ander.
Je buigt voor jezelf, om jezelf vrij te maken.

𝗕𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻 𝗶𝘀 𝗱𝘂𝗿𝘃𝗲𝗻 𝘀𝘁𝗼𝗽𝗽𝗲𝗻.
Buigen is accepteren dat het zo is.
Buigen is ruimte maken voor wat er is.
Voor verdriet, gemis, verlangen.

Ik heb mezelf de tijd gegeven om te leren buigen.
En nog steeds voel ik soms die strijd.
Maar ik herken het nu. En ik weet: ik hoef niet meer te vechten.

In mijn coaching zie ik het ook:
Juist in het buigen ontstaat beweging.
Juist in het buigen ontstaat verbinding.

𝗗𝗲𝘇𝗲 𝗯𝗲𝘄𝗲𝗴𝗶𝗻𝗴 – 𝘃𝗮𝗻 𝘃𝗲𝗰𝗵𝘁𝗲𝗻 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗯𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻, 𝘃𝗮𝗻 𝗰𝗼𝗻𝘁𝗿𝗼𝗹𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝘃𝗼𝗲𝗹𝗲𝗻 – 𝗶𝘀 𝗱𝗲 𝗸𝗲𝗿𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝘄𝗲𝗿𝗸.

En in onze komende retraite begin april gaan we precies hiermee aan de slag. Er is al een mooie groep gevormd waarmee we op een mooie 5-daagse reis gaan, ruimte gaan maken voor wat er écht is. Om te buigen om zo in vrijheid opnieuw te kunnen kiezen.

𝗛𝗼𝗲 𝘃𝗼𝗲𝗹𝘁 𝗷𝗲 𝗵𝗼𝗼𝗳𝗱 𝗯𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗷𝗼𝘂?